«… που δέντρα πλήθος φαίνονται ψηλά και φουντωμένα.

Εκεί απιδιές, ροδιές, μηλιές με τα λαμπρά τα μήλα,

συκιές γλυκόκαρπες κι ελιές γερές και φουντωμένες.

Δε λείπει ολοχρονίς καρπός, χειμώνα καλοκαίρι,

τι άλλα τ’αγέρι το γλυκό γεννάει κι άλλα  ωριμάζει.

Μεστώνει απίδι, κι άλλο ανθεί, και μήλο πας στο μήλο,

πας στο σταφύλι άλλο τσαμπί και σύκο πας στο σύκο…»

Ομήρου Οδύσσεια Η’

Μετάφραση Αργ. Εφταλιώτη στίχ. 112-121

«Είναι δε και άλση δέντρων μεστά και άλσος ημέρων δέντρων και συς και όϊς και ίπποι. Και θήραι πάντων των θηρίων, όσα εστίν αγρευόμενα. Παρέχεται δε ο Σκιλλούς και άγρας θηρίων υών τε αγρίων και ελάφων… Και την γην την Σκιλλουντίαν Σελινούς ποταμός διέξεισι. Και ιχθύες ένεισι και κόγχαι…»

Ξενοφών 390 π.Χ.

«Οι  άνθρωποι που ζουν εδώ, χαίρονται τον ήλιο, που λάμπει και ζωογονεί την πλούσια βλάστηση και τη χλόη την παραδεισένια. Τη νύχτα λάμπει το φεγγάρι και φωτίζει φαντασμαγορικά τις όχθες, τις πλαγιές και τις κοιλάδες. Ονειρώδες θέαμα της φύσης το χάρμα που σχηματίζουν οι μεταπτώσεις των βουνών, οι κοιλάδες, οι φωτοσκιάσεις, η φωτεινή ανατολή, η χρυσή δύση, το καταγάλανο στερέωμα, το εναλλασσόμενο σε κάθε βήμα πράσινο, τοπία περικαλλή που θέλγουν και δίνουν στον επισκέπτη άφατη αγαλλίαση. »